بیا کامنت هایمان را مچاله کنیم و بیندازیمش در سطل زباله های مجازی . بیا پیامچه ها را به جای شکلات بخوریم . ایمیل ها را تبدیل به کاغذ کاهی کنیم .

به جای لایک زدن بیا جدی جدی بغلم کن و با زبان خودت به من بگو که چقدر دوستم داری .

بیا برگردیم . بیا پیاده شویم از این چرخ و فلک مجازی .

ببین !

من زنده ام . من یک آدم چند بعدی ام . بیا دست هایم را لمس کن . ببین که چقدر گرمند . آغوشم هم برای تو . بیا کمی موهایم را بباف . بیا ببین که تازگی ها عینکی شده ام .

ببین !

چشمانم را از نزدیک نگاه کن . اصلا می دانی چشمان من چه رنگی است ؟

بیا تمام شیشه ها را بشکنیم . شیشه ی مانیتور . شیشه ی پنجره . شیشه ی عینک. عینک بدون شیشه هم قشنگ است .

از تنهایی ات بیرون بیا . تمامش کن این احساس مزخرف را . بیا ببین که من از پشت این خطوط بی ارتباط منتظرت هستم . منتظر چشمانت . دستانت . آغوشت .

بیا که خیلی وقت است صدای قهقهه ی از ته دلت را نشنیده ام . بیا که دلتنگی را نشانت بدهم .

که ببینی لبخند را نمی شود با یک آیکون بی خاصیت نشان داد و گریه را هم همین طور . بیا این قدر خلاصه نکنیم دوستیمان را . بیا فشرده نشویم . من از فشرده سازی متنفرم . من از آدم های مجازی بیمار دل زده ام .

رها کن این پیله را . بیا مرا ببین که چقدر واقعی ام !

بیا جدی جدی شوخی بکنیم . نه شوخی شوخی جدی شود این چیز های تصنعی .

تا همگی به ذرات صفر و یک تبدیل نشده ایم زودتر خودت را برسان .

بگذار بعضی از حرف ها را خودم با زبان خودم در گوشت بگویم . 

حرف های خصوصی خصوصی .

حرف هایی که فقط من و تو روی این کره ی خاکی از آن خبر داریم . اسرار آمیز و واقعی .

بیا بلند بلند بلند بلند بلند به تمام آیکون ها بخندیم .

 

 

 

 

 

 

اصلا تو صدای مرا از پشت این همه تنهایی می شنوی ؟

 

 

 

 

پینوشت : مخاطبم تمام کسانی است که مرا دوست دارند و من آن ها را دلتنگم . . .

من بدون آن ها دلم خیلی می گیرد . . .

خیلی مثل الان . . .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یا علی مدد